Abu Simbel - zabawa w klocki LEGO

Całe wydarzenie ma miejsce w Egipcie, w miasteczku Asuan w latach 60 XX wieku. Wybudowana na przełomie XIX i XX wieku tama Asuańska miała zapewnić stabilizację w poziomie wód, a tym samym unormować produktywność sektora rolniczego w Egipcie. Niestety w całym tym, wydawałoby się idealnym planie nie uwzględniono jednego czynnika. Zazwyczaj tego typu ingerowanie w prawa natury ma pewne minusy. Bo żywiołu się nie powstrzyma. Jeżeli w jednym miejscu się wodę zatrzyma to gdzie indziej się wyleje. I w tym przypadku nie było inaczej.

Poziom wody w pobliskim jeziorze Nasera znacznie wzrósł i wielu stanowiskom archeologicznym groziło zalanie. Najpoważniejsza sytuacja dotyczyła możliwości zalania słynnych świątyń w Abu Simbel. Zostały one wzniesione dla faraona Ramzesa II. Niestety wkrótce po śmierci Ramzesa zostały one zaniedbane, a następnie piaski pustyni pokryły je w całości. Dopiero w 1812 roku szwajcar, niejaki Johann Ludwig Burckhardt natrafił na wystające spod piasku elementy konstrukcji. Następnie odsłonięto całą budowlę, która zrobiła furorę wśród odwiedzających Egipt turystów.

Nie było nawet co się zastanawiać. Recepta była tylko jedna. Przeniesienie świątyń w inne miejsce. Łatwo jest zdecydować, ale praca jaka czekała ludzi, którzy się podjęli tego zadania była ogromna. Oprócz wysiłku fizycznego potrzebna była cała masa planów, jak najrozsądniej to zrobić. Po wstępnych oględzinach w 1959 roku puszczono w świat informację o zagrożeniu zalaniem pomników pamiętających starożytne czasy. Obliczono, że czas przenoszenia budowli zajmie niemniej niż 4 lata, a całkowity koszt zamknie się w ok. 40 milionach dolarów. 

W 1963 zaczęto cały proces powolnego przenoszenia świątyń. Praca polegała na dokładnym cięciu ich na duże kamienne bloki. Najcięższy z nich ważył ponoć aż 20 ton. Następnie przenoszono je 60 metrów wyżej, tam gdzie wody z jeziora nie miały prawa dotrzeć. Cała praca przypominała zabawę w klocki LEGO, tylko że z użyciem części starożytnych budowli. Trzeba tu również zauważyć, że nie byłoby nic możliwe do zrobienia, gdyby nie pomoc UNESCO oraz rządu egipskiego oraz darczyńców, którym sprawa pomników historii nie była obojętna.